20-րդ դարի սկզբներին մի շոտլանդացի ֆերմեր տուն էր վերադառնում, անցնելով ճահճոտ վայրերով։ Հանկարծ նա օգնության ձայներ լսեց։ Ֆերմերը շտապեց օգնության և տեսավ տղայի, ով ընկղմվել էր ճահճի մեջ։ Տղան ամեն գնով փորձում էր դուրս գալ ճահճից, բայց ամեն մի շարժումը ավելի էր մոտեցնում մահվանը։ Տղան գոռում էր անօգնությունից և վախից։ Ֆերմերը արագ փայտ գտավ և մեկնեց տղային հանելով այնտեղից։
 Նա դողում էր, արցունքները թափվում էին աչքերից, բայց ամենակարևորն այն է, որ նա փրկվել էր։
-Գնանք մեր տուն, քեզ անհրաժեշտ է հանգստանալ, չորանալ և տաքանալ,-առաջարկեց ֆերմերը։
Ոչ, ոչ, հայրս սպասում է ինձ։Նա երևի անհանգստանում է,-պատասխանեց տղան։
Երախտագիտությամբ նայելով իր փրկչի աչքերին տղան փախավ։
Առավոտյան, ֆերմերը նկատեց, որ իր տանն է մոտենում շքեղ և հարուստ կառք։ Կառքից դուրս եկավ հարուստ հագնված մի ջենտլմեն և հարցրեց։
-Այդ դո՞ւք եք երեկ փրկել իմ տղայի կյանքը։
-Այո,-պատասխանեց ֆերմերը։
-Ինչքա՞ն եմ ես ձեզ պարտք։
-Մի վիրավորեք ինձ, պարոն։ Դուք ինձ ոչինչ պետք չեք, ես վարվել եմ այնպես, ինչպես պետք էր անել նորմալ մարդը։
-Ոչ, ես չեմ կարող այսպես թողնել, քանի որ իմ տղան շատ թանկ է ինձ համար։ Նշ՛եք ինչ-որ թիվ,-պնդում էր ջենտլմենը։
-Ես այլևս չեմ ցանկանում խոսել այդ թեմայի շուրջ։ Ցտեսություն։
Ֆերմերն այս ասելով շրջվեց որ գնա, հանկարծ դուրս թռավ իր տղան։
-Նա ձեր տղա՞ն է,-հարցրեց ջենտլմենը։
-Այո,- հպարտ պատասխանեց ֆերմերը, շոյելող տղայի գլուխը։
-Եկեք այսպես անենք, ես ձեր տղային ինձ հետ կտանեմ Լոնդոն, և կվճարեմ նրա ուսման համար։ Եվ եթե ձեր որդին այնքան ազնիվ կգտնվի, ինչպիսին հայրն է, ուրեմն մենք իրար ոչինչ պարտ չենք լինի։

Անցավ մի քանի տարի, ֆերմերի տղան ավարտեց դպրոցն ու բժշկական համալսարանը, և շուտով նրա անունը դարձավ ճանաչված ամբողջ աշխարհում, որպես «պենիցիլինի» հայտնագործող՝ Ալեկսանդր Ֆլեմինգը։ Պատերազմի ժամանակ, Լոնդոնի կլինիկաներից մեկում հայտվեց ջենտլմենի տղան, թոքերի բորբոքումով։ Ի՞նչ եք կարծում, ինչը փրկեց նրան այս անգամ,-իհարկե պենիցիլինը։ Այդ ջենտլմենի տղան, հենց ինքը Ուինստոն Չերչիլն էր, ով էլ հետագայում դարձավ Անգլիայի փոխ-նախարարը։ Չերչիլը շատ էր սիրում կրկնել հետևյալ խոսքերը « Ինչ անես, այն էլ կհնձես»։