Ձյուն էր գալիս, երեխաները ուրախ խաղում
էին դրսում, բայց Օլգային չէր հետաքրքրում այդ ամենը. նա մտածկոտ աչքերով նայում էր
պատուհանից դուրս:
Փոքրիկի մայրը, ով մեծացել էր մանկատանը,
ծանր հիվանդ էր, իսկ հայրը, վաղուց է, ինչ լքել էր նրանց:
Այս ընտանիքը չուներ ոչ մի բարեկամ. Օլգան
այնքան անօգնական էր դառնում, երբ մայրն ընկնում էր ջղագրգիռ ցնցումների մեջ:
Երբ մայրն արթնանում էր, աղջիկը գալիս
էր նրա մոտ և միշտ լսում էր նույն նախադասությունը. «Աստված կօգնի մեզ, աղջի՛կս,
դու մենակ չես մնա, Նա թույլ չի տա, մի՛ վախեցիր»:
Մայրը միշտ աղջկան պատմում էր մանկատան
դայակի մասին, ով հայտնել էր իրեն Աստծո և Նրա մեծ սիրո մասին:
«Միայն Նա կարող է մեզ օգնել»,- ասում
էր մայրն ամեն անգամ և խորը քուն մտնում:
Աղջիկը շատ էր մտածում մոր խոսքերի շուրջ.
մի օր էլ հիշեց, թե ինչպես էր մայրը փոստով նամակներ ուղարկում իր մանկատան ընկերներին
և ուրախությունից սկսեց թռչկոտել:
Նա որոշեց նամակ գրել Աստծուն: Վերցնելով
թուղթը՝ նստեց սեղանի շուրջ և մանկական մեծ ձեռագրով գրեց. «Սիրելի՛ Աստված, խնդրո՜ւմ
եմ, օգնի՛ր մեզ: Իմ մայրը շատ հիվանդ է, նա հաճախ գալարվում է ցավից: Ես լաց եմ լինում
և վախենում, որ նա կմահանա: Բժիշկը մայրիկիս համար ներարկումներ է նշանակել, բայց դրանք
ոչնչով չեն օգնում: Մայրս ասում է, որ Դու բարի ես և սիրում ես մեզ, խնդրո՜ւմ եմ շո՛ւտ
արի, մենք Քեզ սպասում ենք, Դու ես մեր միակ հարազատն այս աշխարհում»:
Ավարտելուց հետո աղջնակն այն դրեց ծրարի
մեջ և վրան մեծ տառերով գրեց՝ «Աստծուն՝ դեպի երկինք»:
Երբ մոտեցավ փողոցի անկյունում գտնվող
փոստարկղին, հասկացավ, որ իր հասակը բավարար չէ, որ նամակը հայտնվի այնտեղ: Նրա աչքերն
ափսոսանքով լցվեցին. հանկարծ անկյունից մի անցորդ հայտնվեց և ասաց.
-Ինչո՞վ կարող եմ օգնել: Եթե չես
կարողանում, ես կարող եմ գցել, թույլ կտա՞ս:
Աղջիկն ուրախությամբ նրան հանձնեց ծրարը:
Անծանոթն այն գրեթե գցել էր փոստարկղի մեջ, երբ հանկարծ նկատեց, որ նամակը հասցեագրված
է Աստծուն: Աղջկանից թույլտվություն հարցնելով՝ ցանկացավ կարդալ այն:
Նրա աչքերն արցունքով լցվեցին, երբ բացեց
և կարդաց նամակը. անծանոթը խնդրեց աղջկան ուղեկցել իրեն մայրիկի մոտ:
Մորը տեսնելով՝ անծանոթը ծնկի եկավ անկողնու
մոտ, աղոթեց Աստծուն նրանց համար և հեռացավ:
Մի քանի ժամ անց նա կրկին վերադարձավ,
բայց այս անգամ մի քանի այլ մարդկանց հետ, ովքեր բարի աչքեր ունեին. նրանք կերակուր
պատրաստեցին, օգնեցին թարմացնել անկողինը, լողացրեցին Օլգային և այսպես մի քանի օր:
Նրանց աղոթքների և խնամքի միջոցով շուտով
մայրը լավացավ:
Աստված Ինքն էր այդ օրը եկել Օլգայի և
նրա մայրիկի մոտ՝ մարդկանց միջոցով:
Աղջնակն այսօր բոլորին պատմում է, որ Աստված
պատասխանել է իր անկեղծ նամակին:
No comments:
Post a Comment