Մի թագավոր հանդիպում է երկու գյուղացիների,
որոնք իրար հետ վիճում էին հողատարածքների համար: Նրանցից
մեկը ուզում էր մի թիզ ավել վերցնել մյուս գյուղացու հողից: Թագավորը տեսնելով այդ,
զայրանում է և ագահ գյուղացուն խոստանում տալ այնքան տարածություն, ինչքան որ նա կարողանա
քայլելով անցնել մեկ օրվա ընթացքում, սակայն պայման է դնում, թե ուր որ նա հոգներ ու
կանգներ, այնտեղ պիտի լիներ նրա սահմանը:
Գյուղացին
ուրախությամբ սկսում է իր ճանապարհը: Հազիվ մի քանի ժամ քայլում է, արդեն հոգնում է,
սակայն կանգ չի առնում: Օրը մթնում է, բայց նա դեռ քայլում է իր վերջին ուժերը հավաքած
և դեռ շարունակում իր ճանապարհը, առանց դադար առնելու: Ի վերջո ընկնում է գետին և հավիտենապես
փակում իր աչքերը, առանց վայելելու այն լայն տարածությունը, որը իբրև պարգև պիտի ստանար
թագավորից: Գյուղացիները գալով նրա հասակի չափով փորում են հողը, ուր որ նա ընկել էր,
այնտեղ էլ թաղում ու քարի վրա գրում. «Ահա թե ինչքան հողի կարիք ունես»:
No comments:
Post a Comment