Որտեղ և երբ է տեղի ունեցել այս պատմությունն, այդքան էլ
կարևոր չէ:
Բայց այստեղ կարելի է տեսնել ծնողների, ովքեր իրենց երեխաների համար
լավ օրինակ են ծառայում: Այս փոքրիկ դասը սովորեցնում է տեսնել դրական բաներ,
նույնիսկ կյանքի բացասական պահերին:
Խորհուրդ ենք տալիս՝ բոլորը կարդան այս
հուզիչ պատմությունը:
«Երբ ես ութ տարեկան էի, մայրիկս սիրում
էր պատրաստել մեզ համար: Մի օր, ուշ երեկոյան, երբ նա ընթրիք էր պատրաստել դժվար
աշխատանքային օրվանից հետո, նա դեսերտ դրեց հայրիկի դիմաց՝ ափսեում այրված տոստ
էր:
Ես սպասում էի, որ հայրիկը կնկատի
այրված տոստը և ինչ-որ բան կասի: Բայց հայրիկս կերավ իր տոստը և հարցրեց ինձ,
արդյոք ես արել եմ իմ տնային աշխատանքները և ինչպես է օրս անցել: Ես չեմ հիշում,
թե ինչ պատասխանեցի նրան: Բայց հիշում եմ, թե ինչպես լսեցի այդ գիշեր, ինչպես է
մայրիկս ներեղություն խնդրում հայրիկիցս չստացված տոստի համար: Ես երբեք չեմ
մոռանա, թե ինչ ասաց հայրիկս. «Սիրելիս, ես սիրում եմ այված տոստ»:
Ավելի ուշ, երբ ես գնացի հայրիկիս բարի գիշեր մաղթելու, ես
հարցրեցի նրան, արդյոք նա իսկապես սիրում է այրված տոստ: Նա ձեռքը դրեց ուսիս և
ասաց.
«Քո մայրն այսօր ամբողջ օրը չարչարվել է
աշխատավայրում, և նա շատ է հոգնել: Եվ բացի այդ, այրված տոստը չի խանագրում, վնաս
չէ ոչ ոքի, բայց դու գիտես, թե ինչպես են վիրավորում կտրուկ խոսքերը: Գիտես,
որդիս, մեր կյանքը լի է անկատարությամբ, թերի բաներով, և այդ թվում նաև մարդիկ: Ես
նույնպես իդեալական չեմ: Հաճախ մոռանում եմ ծննդյան և հիշարժան օրերի մասին: Բայց
տարիների ընթացքում ես մի բան եմ հասկացել: Պետք է սովորել ընդունել միմյանց
թերությունները և ուրախանալ, որ մեր մեջ կան տարբերություններ: Այս փոքրիկ
գաղտնիքն օգնում է ստեղծել անկեղծ և երկարատև հարաբերություններ: Կյանքը շատ կարճ
է, որպեսզի առավոտյան ափսոսանքով արթնանաս...»:
No comments:
Post a Comment