Բարկանալուց առաջ եկեք մի քիչ խորհենք. միգուցե՞ հենց մենք ենք սխալ...
Օդանավակայանում աղջիկը սպասում էր իր չվերթին:
Չվերթը հետաձգվել էր, և նա ստիպված էր մի քանի ժամ սպասել ինքնաթիռին:
Նա գնեց գիրք, մի տուփ թխվածքաբլիթ և տեղավորվեց բազկաթոռներից մեկին՝ ժամանակն անցկացնելու մինչև թռիչքը:
Կողքի բազկաթոռն ազատ էր, իսկ հաջորդ բազկաթոռին նստած էր մի տղամարդ,
ով ամսագիր էր ընթերցում:
Աղջիկը թխվածքաբլիթ վերցրեց,
տղամարդը՝ նույնպես:
Դա աղջկան բարկացրեց,
սակայն նա ոչինչ չասաց և շարունակեց ընթերցել:
Եվ ամեն անգամ, երբ աղջիկը թխվածքաբլիթ էր վերցնում,
տղամարդը նույնպես վերցնում էր:
Աղջկան դա զայրացնում էր, սակայն նա չէր ուզում պատմություն սարքել մարդաշատ օդանավակայանում:
Երբ մնաց ընդամենը մեկ թխվածքաբլիթ,
աղջիկը մտածեց.
«Հետաքրքիր է՝ ինչպե՞ս կվարվի այս անշնորհք մարդը»:
Կարծես թե կարդալով նրա մտքերը՝ տղամարդը վերցրեց թխվածքաբլիթը,
կիսեց և կեսը մեկնեց աղջկան՝ առանց հայացքը բարձրացնելու:
Դա արդեն չափազանց էր. աղջիկը վեր կացավ, վերցրեց իրերը և հեռացավ:
Հետո,
երբ արդեն ինքնաթիռ էր նստել, ձեռքը տարավ պայուսակը՝ ակնոցը հանելու և դուրս բերեց թխվածքաբլիթի տուփը…
Հանկարծ հիշեց, որ ինքն իր թխվածքաբլիթի տուփը պայուսակում էր դրել:
Իսկ տղամարդն,
ում ինքն անշնորհք էր համարել,
կիսել էր նրա հետ իր թխվածքաբլիթներն առանց բարկության,
պարզապես որովհետև բարի էր:
Աղջիկը շատ ամաչեց և զղջաց, սակայն այլևս հնարավորություն չուներ իր սխալն ուղղել:
No comments:
Post a Comment